De liefde in elk Corona standpunt

Het lezen van een artikel uit Duitsland waarin gesteld werd dat we kinderen misschien maar moeten wegnemen uit gezinnen om ze in quarantaine te plaatsten tilde mij dan toch over mijn Corona-schrijf-drempelvrees.

Die vrees om er over te schrijven komt voort uit een schrik dat mensen na het lezen van mijn visie over de Coronamaatregelen gaan concluderen dat ik ‘in het andere kamp’ zit. En dat is niet zo! We zitten allemaal in hetzelfde kamp, dat voel ik heel duidelijk. We zitten (op een paar uitzonderingen na) allemaal in het kamp van de mensen die het allerbeste voor hebben met hun medemens en vanuit die liefde doen wat ze denken dat best is.

Er zijn mensen die vinden dat afstand houden, maskers, desocialisatie, afschaffen van evenementen en alle andere maatregelen absoluut noodzakelijk zijn voor het algemene welzijn van de medemens. Vanuit deze oprechte bezorgdheid zijn zij pleitbezorgers van de huidige maatregelen of vragen soms om ze nog strenger te maken. Leven zij vanuit angst? Misschien voor een deel, dat weet ik niet. Wat ik wel heel duidelijk herken in hun bezorgdheid is liefde!

Er zijn ook mensen die de maatregelen allemaal wat aan de overdreven kant vinden, maar er anderzijds ook geen graten in zien om maar gewoon te doen wat er van hen gevraagd wordt. Uit respect voor de zorgsector, uit respect voor de mensen uit de risicogroepen, uit respect voor de mensen die de maatregelen wel zeer belangrijk vinden. Leven zij vanuit slaafs kuddegedrag? Misschien, ook hier wil ik niet over oordelen, maar ook hier zie ik heel duidelijk het respect en de liefde voor de medemens.

En er zijn ook mensen die de maatregelen compleet van de pot gerukt vinden. Die het absurd vinden dat we ons hele leven totaal omgooien voor een virus waar de meeste mensen hooguit milde klachten van ondervinden. Zij maken zich zorgen om de ‘nevenschade’ van de maatregelen die ze als groter tot veel groter inschatten dan de schade die het opdoeken van de maatregelen zou aanrichten. Nevenschade zoals de heel grote schuldenberg die zowel op collectief niveau (de dieprode staatsbegrotingen) als op individueel niveau (grote inkomensverliezen in de cultuursector, de horeca, de reissector,…) slachtoffers maakt. De eenzaamheid waarin onze ouderen in de woonzorgcentra moeten vertoeven, de pijn van het geen afscheid kunnen nemen van dierbaren die sterven, kinderen die depressief worden omdat ze niet meer met hun vriendjes mogen spelen, zelfmoordcijfers die nog meer stijgen (en ze waren al zo schrikwekkend hoog). Het gebrek aan menselijke verbinding en contact, net in een tijd waarin we het zo hard nodig hebben. Leeft deze groep mensen vanuit ontkenning, vanuit anarchisme of vanuit moeilijkdoenerij? Misschien, ook hier wil ik geen oordeel over vellen, maar ook hier voel ik zeer duidelijk hun liefde voor hun medemens die lijdt onder de maatregelen.

Het is vanuit die liefde, dat velen vanuit al deze verschillende perspectieven ook zo vurig hun perspectief verdedigen. Om lijden te voorkomen.

Daarom doet het mij zo’n pijn om te zien hoe mensen tegen elkaar opgestookt worden. Elkaar verwijten, uitschelden, in kampen verdeeld geraken. Omdat ze elk met zoveel passie het lijden van hun medemensen willen voorkomen…

Verdeel en heers? Ook daar kan of wil ik met mijn verstand geen oordeel over vellen, maar mijn buikgevoel is heel duidelijk: hier zit meer achter. Veel meer.

Nu ik mijn diep gemeend respect voor elk perspectief heb kunnen betuigen voel ik mij veilig genoeg om kleur te bekennen (voor zoverre dat nog niet duidelijk was): ik heb heel duidelijk het gevoel dat het Coronavirus misbruikt wordt door mensen met zeer duistere bedoelingen. Ik zie ook hoe het spel steeds nadrukkelijker, steeds openlijker realiteit wordt en dat baart me zeer veel zorgen.

Dat betekent niet dat ik de ernst van het virus ontken. Dat betekent ook niet dat ik denk dat er helemaal geen maatregelen moeten genomen worden. Het betekent dat ik heel veel leed voel aankomen, veroorzaakt door mensen die het virus misbruiken.

Het betekent ook niet dat ik denk dat er een groot complot is waar alle virologen, alle politici, alle Bill Gates’en en weet ik veel wie nog allemaal in betrokken zijn. Misschien is dat wel zo, misschien is 99% van de mensen die er voor zorgen dat de maatregelen tot stand komen zich van geen kwaad bewust. I don’t know. Misschien is het wel de ‘macht’ die een aantal mensen ineens wordt toebedeelt die de mensen corrumpeert? Het vergt een zeer groot zelfbewustzijn en kennis van het eigen ego om bijvoorbeeld als viroloog na een carrière van anonimiteit ineens te mogen mee beslissen over welke verplichtingen een gans land worden opgelegd, zonder als persoon te veranderen door die macht. Zoals Tolkien het zei: “the hearts of men are easily corrupted”. Misschien is er geld mee gemoeid? Misschien zijn er wel dreigementen mee gemoeid, ik weet het niet. Wat ik wel heel duidelijk voel is die duistere kracht. Vanwaar hij komt of hoe hij functioneert is van ondergeschikt belang.

Waarom baart het mij allemaal zo veel zorgen en waarom spreek ik met woorden als ‘duistere krachten’ en ‘heel veel leed’? Ik voel dat er door de graduele verstrenging van de maatregelen een soort gewenning optreedt bij de mensen, waardoor ze steeds zwaardere aanfluitingen van de mensenrechten toch als normaal gaan aanvoelen.

Door mondmaskers eerst enkel op openbaar vervoer te verplichten introduceer je het idee dat het soms verplicht is, je zorgt ervoor dat mensen al de reflex maken om een masker mee te pakken als ze de deur uit gaan, je zorgt dat ze af en toe in situaties zijn waarbij de mensen om hen heen een mondmasker dragen. Eenmaal er gewenning is aan deze maatregel neem je er ook nog de winkels bij, weer even wachten op de gewenning (die steeds sneller gaat) en je neemt er ook de horeca bij. Daarna wordt het ook verplicht in de open lucht en voor je het weet wordt je scheef aangekeken door sommige medemensen wanneer je in een klein West-Vlaams dorp over straat loopt zonder mondmasker. Had dat een jaar geleden aan mensen verteld en ze verklaarden je allemaal zot.

Alles bij elkaar is die maatregel rond mondmaskers helemaal niet erg, maar het opent de weg naar vervolgstappen, en daar moeten we met z’n allen zeer alert voor zijn!

Een avondklok, boetes om zonder masker over de zeedijk te wandelen, dat baart mij zorgen.

Verplichte vaccinatie wordt door veel mensen nu al als een logisch vervolg gezien. Ook al zijn de bijwerkingen totaal niet bekend. Er is nooit een vaccin geweest tegen SARS, MERS en zelfs HIV en ebola zijn nog moeilijk, terwijl die laatsten al veel meer doden op hun kerfstok hebben en al veel langer bestaan. Een vaccin kan bijwerkingen hebben die vele malen erger zijn dan het Coronavirus, vandaar dat vaccins normaal een testprocedure van verschillende jaren moeten doorstaan om net die langetermijn bijwerken ook te zien. Dit baart mij zorgen.

Het artikel hieronder gaat over de Duitse gezondheidsraad die zou willen dat kinderen met het Coronavirus of kinderen die in contact gekomen zijn met iemand die het Coronavirus bleek te hebben, in quarantaine geplaatst worden, los van hun ouders. Dat kinderen opgesloten worden in een kamer, geen contact meer kunnen hebben met hun ouders, niet meer samen eten, niks meer. Ouders die hier moeilijk zouden over doen zouden zelfs hun kinderen afgepakt worden. Hier bestaat geen ander woord voor dan kindermishandeling. Een jaar geleden zouden we staan roepen dat ze ouders die hun kinderen zoiets aandoen in de gevangenis moesten steken. Echter maak ik mij geen illusies, door het effect van de gewenning aan de bubbels, aan de social distancing, aan de quarantaines,… zal er nu al een aanzienlijke groep van mensen zijn bij wie zo’n van de pot gerukte maatregel als logisch aanvoelt. Dit is wat mij heel grote zorgen baart.

Wat mij nog het meeste zorgen baart is het gevoel dat het ook daarbij niet zal blijven. Dat de geforceerde gewenning aan mensonterende maatregelen steeds verder doorgedreven zal worden. Het gevoel dat we terug eind de jaren 30’ zijn aanbeland. Toen hebben duizenden brave mensen ook dingen gedaan die we niet voor mogelijk achtten, en miljoenen anderen hebben het getolereerd. Velen zullen denken dat ik overdrijf, maar al mijn hele leven blijken dergelijke voorgevoelens wel degelijk te kloppen. Ik hoop met heel mijn hart dat het deze keer niet zo is, maar ik wil het er liever niet op wagen.

Lieve mensen, bedenk aub dat elk perspectief op de maatregelen gestoeld is op liefde, maar dat niet elke maatregel gestoeld is op liefde.

Uit liefde, Laurens