De (on)zin van protest

Ik merk dat veel ‘gelijkgestemden’, mensen die net als ik verlangen naar die nieuwe tijd, vrij veel van hun energie investeren in het aanklagen van wat er fout loopt in de wereld. Tegenwoordig gaat dat vooral over het aanklagen van de coronamaatregelen en vaak ook een oproep om tegen die regels in te gaan, er tegen te protesteren.

Ik wil het niet hebben over de zin of onzin van die maatregelen, maar over de zin of onzin van protest ertegen. Het is iets waar ik zelf af en toe nog wel mee worstel, en ik merk velen met mij.

Het lijkt me goed om deze vraag breder open te trekken dan corona. Klimaatopwarming is bijvoorbeeld ook zo’n topic. Ook daar is er een grote groep mensen die zich ogenschijnlijk van weinig kwaad bewust is, een overheid die totaal niet doeltreffend optreedt, en een minderheid die de risico’s heel hoog inschat en eist dat er onmiddellijk drastische maatregelen genomen worden om het tij te keren.

Ik denk dat het ondertussen bijna 2 jaar geleden moet zijn dat Youth For Climate wereldwijd door de straten trok om het klimaatprobleem hoger op de politieke agenda’s te krijgen. Aangevuurd door internationaal boegbeeld Greta Thunberg. Ik heb toen ook mee door de straten van Brussel gestapt, net als tijdens verschillende andere klimaatmanifestaties. Ik herinner me dat er na een paar maanden van manifestaties nationale verkiezingen waren in België. Velen dachten dat de groene partij grote sprongen voorwaarts zou maken dankzij het momentum van de klimaatprotesten, dat bleek echter flink tegen te vallen. De groenen gingen er teleurstellend licht op vooruit en de grote winnaar van de verkiezingen was de extreem rechtse partij Vlaams Belang. Mijn analyse van die gebeurtenissen is dat er door de klimaatprotesten veel meer (behoudsgezinde) mensen in angst geschoten zijn voor peperdure klimaatacties en vanuit die angst op een partij gestemd hebben die zeker niet zou meegaan in dat ‘geitewollensokken’ verhaal; dan dat er mensen gewonnen waren voor een rigoureuze klimaataanpak. Ik ben er bijna zeker van dat de klimaatmarsen meer stemmen hebben opgeleverd voor Vlaams Belang dan voor Groen.

Protest is een vorm van groepsvorming. Een groep mensen schaart zich samen achter een zaak en gaat die zaak met hand en tand verdedigen. Automatisch wordt er polarisering gecreëerd. Het ‘fanatisme’ van de aanklagers wakkert immers evenveel fanatisme aan bij zij die het status quo willen bewaren. Zowel op vlak van klimaatverandering als op vlak van coronamaatregelen is de groep die het discours van de overheid volgt een pak groter dan de groep die verandering wil. Stel dat 80% achter het discours van de overheid staat (in meer of minder fanatieke mate) en 20% het anders wil, dan zal door elke vorm van protest 80% nog fanatieker worden in hun status quo houding. Zij worden nog meer getriggerd op hun angst. Door elke vorm van protest zal (in dit voorbeeld dus) 4 x meer angst groeien dan dat de wil voor verandering groeit. Het voelt voor mij als een zeer aannemelijke verklaring voor wat zich in de verkiezingen van 2019 afspeelde.

Als we met deze bril de situatie rond de coronamaatregelen bekijken, dan zou dat willen zeggen dat elke vorm van protest tegen de maatregelen voor elke persoon die ‘wakker geschud wordt’, een veelvoud van mensen dieper in hun angst getriggerd wordt.

Vorige week zondag zaten Hilde De Smet en Sam Brokken in De Zevende Dag (politiek programma op de Vlaamse televisieomroep) waar zij poogden wat nuance en tegengewicht te brengen tegen de “vaccinatie maakt vrij” doctrine. Uiteraard werd de hele conversatie door de twee moderatoren enorm geframed in hun nadeel waardoor een onbewuste kijker het idee krijgt dat dit bijna twee wereldvreemde mensen zijn die het spoor een beetje bijster zijn. Beide personen hebben nadien een hoop haatberichten en zelfs doodsbedreigingen gekregen. Hier speelt weer hetzelfde fenomeen, een veelvoud aan mensen wordt getriggerd in hun angst en wordt nog fanatieker dan ze al waren. Ook hier geloof ik dus dat hun optreden in De Zevende Dag, hoe goedbedoeld ook, meer kwaad dan goed heeft gedaan.

Ik denk dat deze redenering kan doorgetrokken worden op elke vorm van protest. Alvorens men een protest of zelfs nog maar enige vorm van tegenkanting tegen het gepropageerde narratief begint, zou het in mijn ogen goed zijn om stil te staan bij wat het protest zal veroorzaken bij de groep mensen die het daar niet mee eens zijn.

Dit is de eerste reden waarom ik een zeer grote voorzichtigheid voel in mezelf, omtrent elke vorm van protest. Niet dat ik protest daarom per definitie afwijs, maar ik geloof wel dat het zéér goed doordacht moet zijn om niet het omgekeerde te bereiken van het beoogde resultaat.

Een tweede reden heeft te maken met het “hoog houden van de frequentie”. Ik geloof dat het Universum ervoor gezorgd heeft dat er op vandaag voldoende bewuste, liefdevolle, getransformeerde mensen op aarde zijn om het tij te keren, om die nieuwe tijd te realiseren. Het Universum maakt immers geen fouten. Echter, wanneer een aanzienlijke groep van deze mensen hun energie niet in de hoge liefdevolle frequenties houden, maar een groot deel van de tijd in de lage frequenties van frustraties en boosheid zitten, dan vrees ik dat we tekort schieten.

Ik kan het begrijpen als iemand dit “spiritual bypassing” vindt, maar voor mij voelt het echt alsof wij er op getriggerd worden om in onze kracht te blijven staan. In ons licht, in onze liefde te blijven staan.

Moeten we dan zomaar lijdzaam toekijken?

In mijn post van 31 januari heb ik uitvoerig geschreven over hoe lijden soms noodzakelijk kan zijn “suffering is necessary until you realise it is unnecessary” enzo, maar waar volgens mij het echte werk ligt is meer zielen naar het licht brengen. Bij zoveel mogelijk mensen, op individueel niveau, de pijn en het trauma transformeren. Zodat klimaatmaatrgelen of anti-coronamaatregelen hun niet meer triggeren op die oude pijnen. Zodat ze niet in een traumarespons schieten wanneer iemand hen komt vertellen dat zo’n vaccin misschien toch niet zo’n goed idee is.

Therapie en coaching kunnen hier zeker een rol in spelen, maar naar mijn gevoel is die rol veel kleiner dan de rol die het “voorleven” kan spelen. Met voorleven bedoel ik het leven leiden waarvan we zouden willen dat iedereen het leidt. Het leven leiden dat we in die nieuwe tijd willen gaan leiden. Onze liefdevolle kern in volle kracht laten stralen, zodat elkeen die het ziet er jaloers op wordt en denkt “wauw, zo wil ik ook wel in het leven staan”. Wanneer we in die kracht gaan staan denk ik dat we best wel aan de wereld kunnen laten weten “ik laat me niet vaccineren” of “ik denk dat die coronamaatregelen een veel meer kwaad dan goed doen voor de volksgezondheid”. Maar dan zonder dat er lading op zit. “Ik laat me niet vaccineren omdat ik denk dat het meer kwaad dan goed zal doen voor mijn gezondheid” komt heel anders binnen dan “Ik laat me niet vaccineren omdat het hele vaccinatieprogramma een plan is van Bill Gates & Co. om de wereldbevolking te verkleinen, de mens te robotiseren en een New World Order te installeren. Als je het zo formuleert kan je net zo goed zeggen tegen iemand die zich wel laat vaccineren dat hij achterlijk is omdat hij zo de 7 plagen van Egypte over ons afroept. Dat is niet wat je bedoelt, maar het is wel hoe hij het interpreteert.