Het grootste probleem van deze tijd?

Het grootste probleem van deze tijd, of beter de oude tijd, is “veroordeling”. Wanneer iemand onszelf of een ander mens (of dier, of…) pijn berokkent zijn we snel geneigd om kwaad te zijn op die persoon, zijn of haar daden te veroordelen. Meestal beperken we ons daarbij echter niet tot het veroordelen van de daden, maar veroordelen we ook de persoon. Dat laatste is wat ik hier bedoel.

Sluit je ogen en haal Marc Van Ranst voor je geest. Wat voel je nu? Dat is dus wat ik bedoel… ;-)

Ik voel dat ik eerst iets moet schrijven over geluk. Het grootste streven van ieder mens op aarde, toch? Er zijn al vele boeken vol geschreven over wat het is, waar je het vindt, waar je het vooral niet vindt,… Ik ‘probeer’ in beknoptere vorm weer te geven wat het voor mij is.

Daarvoor moet ik iets schrijven over onze oorsprong, wie we in werkelijkheid zijn. Oh ja, voor ik verder ga, even ter info: wat ik schrijf is puur intuïtief en heeft misschien weinig wetenschappelijke basis. Wat de kans dat het klopt alleen maar groter maakt… :-) :-)

In werkelijkheid zijn wij allemaal deel van een groter geheel. Niet zomaar een losstaand deel, maar een deel dat overvloeit in alle andere delen. We zijn als de druppels in een oceaan. Wanneer je jouw vinger in de oceaan steekt en er valt een druppel water van je vinger, dan kan je voor even een die druppel als een ‘deel’ van de oceaan identificeren. Zodra die druppel terug in de oceaan valt is hij terug één met de oceaan en nooit meer opnieuw als een zelfde ‘deel’ er uit te extrageren. Of we zijn als een sprankeltje licht in een gigantische, heldere explosie van licht. Zonder al die sprankeltjes was die lichtexplosie er niet, maar het is moeilijk om die sprankeltjes te gaan identificeren. De oceaan en de lichtexplosie staan in deze metaforen symbool voor God, Spirit, het Universum, de Bron, of welke term we ons goed bij voelen.

Voor onze ziel in dit leven op aarde gekomen is, beseften wij heel goed dat wij een sprankel licht waren als onderdeel van die oneindige bron. Dat eenheidsgevoel is het meest gelukzalige gevoel dat wij ons kunnen voorstellen. In die eenheid voelen we ons volledig geaccepteerd, voelen we een oneindige liefde voor alles en iedereen. Christenen noemen het “de Hemel”. Stel je voor hoe het voelt wanneer je omringt wordt door duizenden mensen die jij even graag ziet als jouw kind, of jouw partner, of je ouders. En dat al die duizenden mensen jou ook even graag zien als je kind, of je partner. Dat gevoel. Het is hetzelfde gelukzalige gevoel dat mensen met een bijna-doodervaring beleven. Waar het in feite om draait is dat we ons daar heel sterk VERBONDEN voelen, met alles en iedereen.

Wat het leven hier op aarde vaak zo moeilijk maakt is het gemis van dat gevoel. Het gemis van die ultieme verbondenheid, het gemis van dat gelukzalige eenheidsgevoel. Hoe dichter we bij dat eenheidsgevoel kunnen komen hier op aarde, hoe gelukkiger we ons voelen. Om dus terug te komen op mijn vraag van een paar alinea’s geleden, “wat is geluk?” Je zou kunnen zeggen dat het de mate is waarin men zich verbonden voelt met het groter geheel. Of de mate waarin men contact kan maken met dat gevoel dat men had voor men op aarde incarneerde.

Om ons geluk op aarde te verhogen is het dus belangrijk dat we ons verbonden voelen. Onze ratio gaat die verbinding vaak gaan opdelen in verbinding met onszelf, verbinding met elkaar en verbinding met de natuur. Die opdeling kan soms handig zijn, maar in feite is het allemaal hetzelfde. Jij bent immers ik, en ik ben jij. Ik ben ook die eekhoorn, en jij bent ook die boom. Maar toch kan die opdeling soms handig zijn. Zo kunnen we ons bijvoorbeeld soms minder goed verbonden voelen met onszelf met laagfrequente emoties zoals angst en verdriet tot gevolg. Die verbinding met onszelf verbeteren is vaak niet eenvoudig op zo’n moment. Dan kan het handig zijn om die verbinding te verbeteren vanuit een van de andere perspectieven, door te verbinden met (harts)vrienden of te verbinden met de natuur bijvoorbeeld. Dat helpt allemaal even goed, want het is allemaal hetzelfde.

Het omgekeerde geldt helaas ook. Wanneer we ons minder verbonden voelen, voelen we ons ook minder gelukkig. Hoe komt het dan dat we ons minder verbonden voelen? Als we even de opdeling er terug bij halen van verbinding met onszelf, de natuur en elkaar. Waar loopt het dan fout? De natuur wijst ons nooit af, dat we elkaar afwijzen gebeurt helaas heel vaak. We wijzen onszelf ook vaak af, maar volgens mij is dat niet meer dan een gevolg van de afwijzing van de anderen.

De afwijzing van de ander zorgt ervoor dat we dat gevoel van verbondenheid een stukje verliezen. Als kind moet dit nog vreselijker zijn dan als volwassene. Bij een kind leeft dat eenheidsgevoel nog heel sterk, ze zijn hier nog niet zo lang op aarde. Wanneer ze dan afgewezen worden door een ander mens moet dat heel onwezenlijk aanvoelen. Ze blijven verweesd achter. Hoe kan dat nu? We zijn toch allemaal één… Door afwijzing na afwijzing vergeten we dat eenheidsgevoel en komt er een pantser in de plaats. Die afwijzing kan zo simpel zijn als “ik heb nu zin om te kleuren” --> “Nee, nu gaan we eten”.

Die afwijzing veroorzaakt de pijn die ons verder weg voert van onze kern, verder weg van ons gelukzalige gevoel van eenheid.

Het probleem is dat pijn zeer ‘vloeibaar’ is. Ze vloeit namelijk heel gemakkelijk over van de ene persoon op de andere. Ik citeer graag nog even mijn geliefde Thich Nhat Hanh hierover: “When another person makes you suffer, it is because he suffers deeply within himself, and his suffering is spilling over. He does not need punishment, he needs help. That’s the message he is sending” Die “suffering is spilling over” vind ik een heel mooie metafoor. We hebben een emmertje waarin we pijn kunnen ‘containen’. Wanneer dat emmertje vol is, dan loopt de pijn gewoon over naar andere mensen toe. En zo blijft de pijn in de wereld maar constant overvloeien van het ene emmertje in het andere.

Hoe anders zou de wereld er niet uitzien als we allemaal begrepen wat Thich Nhat Hanh bedoelt met zijn woorden, en door ook kunnen naar handelen? Dat wanneer iemand ons pijn doet, door ons af te wijzen, of ons misschien zelfs uit te schelden of te pesten; we de pijn onder die daad kunnen zien, die pijn kunnen erkennen en die persoon onze liefde kunnen geven in plaats van ons oordeel?

DAT is de nieuwe tijd, de 5e dimensie,…

Dat is de hemel op aarde, dat gelukzalige eenheidsgevoel op aarde.

En waarom is dat zo moeilijk, om iemand die ons leed aandoet op zo’n manier te kunnen ontvangen? Omdat die persoon ons triggert op onze eigen ongeheelde pijnstukken… We schieten in een trauma respons. Fight, flight, freeze, fawn.

Verander de wereld, begin bij jezelf.