Hoe het ons zo moeilijk gemaakt wordt om ons hart te volgen

MOETEN. Wie heeft dat woord eigenlijk ooit uitgevonden?

Hele generaties, hele samenlevingen gaan er aan kapot. Aan dat ene woord.

We hebben het allemaal al wel eens gehoord of gezegd, in een goedlachse bui “Het enige wat we moeten, is doodgaan!” We lachen er eens goed mee, drinken nog ene en ’s anderendaags doen we terug verder met wat we nog allemaal Moeten doen.

En nochtans zit er heel veel waarheid in die zin. We kunnen allemaal een rijk leven lijden met enkel dingen die we WILLEN. De dingen waar ons hart van gaat zingen, die ons “gelukkig” maken. Ook nogal een beladen woord hé “geluk”. Het wordt vaak verward met vrolijk en blij zijn. Dat is iets anders. Je kan elk moment van je leven gelukkig zijn, dat geloof ik echt, ik ervaar het ook zo, maar je kan niet elk moment van je leven vrolijk en blij zijn. Geluk is het fundament, de onderstroom, het basisgevoel dat overeind blijft, dat je door de minder vrolijke momenten heen sleurt. En het is maar op één ding gebaseerd: het volgen van je hart.

Dat Moeten (definitie: “het niet volgen van je hart omwille van externe druk”) wordt al heel vroeg in ons systeem geprogrammeerd. Baby’s Moeten naar de crèche omdat mama en papa Moeten gaan werken. Om diezelfde reden Moeten ze later ook naar school. Daarnaast Moeten ze ook naar school omdat ze zelf later ook Moeten gaan werken, a ja toch! Ook Moeten we toch kunnen lezen en schrijven en tellen en Moeten we ons best doen om een zo hoog mogelijk diploma te halen. Eens dat diploma binnen is (of in steeds meer gevallen ‘niet binnen is’ omdat jongeren met bosjes uitvallen uit dit systeem van onderdrukking) dan Moeten we natuurlijk gaan werken. A ja, want we Moeten een huis kunnen kopen en daarnaast Moeten we ook nog allerlei andere troep hebben om dat huis en ons leven mee te vullen. Liefst ook nog enkele hobby’s die het leven zin geven, maar dat Moet niet. Zingeving is facultatief. Oef.

Dat Moeten wordt er met andere woorden zodanig hard ingestampt bij ons allemaal dat we er helemaal niet meer bij stil staan. We gaan ervan uit dat het leven nu eenmaal op die manier in elkaar steekt.

Ik hoor het je al denken “We kunnen toch niet alleen maar doen waar we zin in hebben, ’t zou proper zijn!” Je hebt gelijk en ook weer niet. In onze huidige samenleving zijn wij (bijna) allemaal geprogrammeerde robotjes die in het gareel gehouden worden door de heilige god Moeten. Neem die god in een keer weg en je krijgt chaos. We zijn niet geleerd om ons hart te volgen, we zijn niet geleerd dat ieder mens au fond dezelfde noden heeft (veiligheid, geborgenheid, verbinding, liefde, erkenning, er bij horen – dat soort dingen). Concurrentie, vijandigheid, profiteren van een ander, anderen pijn doen enzo, dat zit daar niet tussen. Dat is niet aangeboren, dat is aangeleerd of werd ons ‘aangedaan’. Concurrentie is een dochter van Moeten. Ze wordt in ons intern systeem geprogrammeerd zodat we onze natuurlijke wens om te ‘geven’ zouden blokkeren. Zodat we elkaar als concurrent zouden beschouwen, iemand waarvoor we moeten oppassen, iemand die er voor kan zorgen dat ik (of wij) minder bedeeld worden, onze ‘welvaart’ zouden moeten inleveren. We worden met andere woorden tegen elkaar opgezet, ten voordele van de 1%, ten nadele van de andere 99% (jij en ik dus).

Die natuurlijke wens om te geven zit nochtans in elk van ons, heel sterk zelfs. Wanneer we ons veilig genoeg voelen om ons hart open te stellen, is er niks dat ons gelukkiger maakt dan iets te kunnen geven aan een ander. Je ziet het heel vaak in 3e wereld landen, of bij primitieve bevolkingsgroepen. Die mensen hebben zeer weinig (althans in de definitie die wij daaraan geven), maar zouden alles weggeven wat ze bezitten. Te mogen geven maakt een rijk mens, dat snappen zij heel goed. Er zit zoveel krijgen in geven…

Wanneer het hart open is, zijn we klaar om Moeten uit onze woordenboek te schrappen. Dan zijn we klaar om te leven vanuit dat open hart, om te leven vanuit het Willen. Dan komt er geen chaos meer omdat we Willen goed doen voor elkaar, omdat we Willen elkaar helpen, omdat we Willen delen.

Vandaaruit kunnen we ook terug aanspraak maken op onze intrinsieke motivatie, om te Willen dingen leren, om te Willen werken. Omdat we Willen dienstbaar zijn. Dit is dus allerminst een wereld van luilakken, integendeel, dit is een wereld waarin iedereen met tonnen energie er volle bak tegenaan gaat. Concepten zoals ‘school’ en ‘werk’ zien er in deze wereld ook totaal anders uit dan vandaag.

Het enige probleem is dat een aantal mensen dusdanig veel pijn in zich dragen dat zij niet willen dat iedereen gelukkig is, dat zij niet willen dat er geen armoede meer is, geen oorlog meer is. Zij lijden zo zwaar dat zij vanuit wrok anderen willen zien lijden. Dit zijn de psychopaten, de demagogen, diegenen die bepalen hoe onze wereld draait. Wie dat zijn? Er zijn op internet genoeg lijstjes te vinden van de rijkste mensen in de wereld, zoek het op en dan weet je wie ze zijn.

Ga niet vechten tegen hen, want dat is vechten tegen jezelf, tegen je eigen schaduw. Hun macht wordt hen op een dienblaadje gegeven, door ons, elke dag opnieuw. Door ons hart gesloten te houden, door Moeten en Concurrentie te vereren. Als wij stoppen met hen die macht te geven, dan valt het systeem als een kaartenhuisje in elkaar.

Er is een groep van mensen bij wie die pijn en die wrok zo groot is dat ik vrees dat de sleutel naar hun hart misschien wel voor altijd verloren is, maar bij het overgrote deel van de mensen (laat ons zeggen, die 99%) is het wel degelijk mogelijk om het hart te openen zodat zij vanuit het Willen kunnen leven. Vanuit dienstbaarheid en liefde. Dat lijkt misschien moeilijk te geloven voor sommigen, maar het is zo. Ik heb gevoeld en gezien in de harten en de ogen van mensen die veel pijn in zich meedragen, dat er nog opening is. Opening die met veel liefde steeds groter gemaakt kan worden. Maar het vergt mensen met een open hart rondom hen om die liefde te kunnen geven, wanneer er de eerste periode (en dat kan wellicht jaren duren) nog geen liefde terugkomt. Het vergt met andere woorden onvoorwaardelijke liefde. Een liefde van het Willen. Een liefde van geven=krijgen.

Als jij gelukkig wil zijn, als je goeie relaties wil met je geliefden, als je iets wil doen voor de wereld, als je iets wil doen tegen alle milieuproblemen, fysieke gezondheidsproblemen, psychische gezondheidsproblemen, armoede enzovoort in deze wereld; dan is er maar één vraag die je jezelf dient te stellen:

Hoe open is mijn hart?

Ben je klaar om Moeten uit je woordenboek te schrappen? Dit is het werk dat we allemaal te doen hebben. Voor onszelf, voor onze geliefden, voor de wereld en het groter geheel.

Al de rest is praat voor de vaak. Het sussen van het eigen geweten. Zelfbedrog.

Ik kies voor een wereld zonder Moeten. Een wereld van het hart volgen, van Willen, van dienstbaarheid en van liefde. En ik ga er alles aan doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om die wereld verder te helpen vorm geven. Are you with me?