Suffering is necessary, until...

Een belangrijk basisprincipe om mij helemaal thuis te voelen in die nieuwe tijd, om mijn liefde te kunnen voelen voor iedereen, is non-dualiteit. Voor mij betekent dit dat alles wat er gebeurd in de wereld OK is, dat alles verloopt zoals het moet verlopen en dat alles gebeurd in functie van de heling van de mensheid en de aarde.

Als ik in alle leed de onderliggende liefde kan zien, dan voel ik mij werkelijk verankerd in die 5e dimensie.

Net dat is voor mij ook de grootste uitdaging! Om me niet te laten meeslepen in angst, kwaadheid of verdriet over alle ellende die zich afspeelt in de wereld. Dit zijn laagfrequente emoties die mijn eigen vibratie naar beneden halen, waardoor ik minder contact voel met mijn liefdevolle kern.

Als ik de buitenwereld als ellendig percipieer zegt dat iets over een pijn die nog binnenin mij zit en kan ik die perceptie veranderen door die pijn aan te kijken en te transformeren, maar soms weet ik ook gewoon niet waar binnen in mij dat ik dan wel moet gaan zoeken… “Ik heb nu al zoveel lagen van die ajuin afgepeld, waar zitten er nu in godsnaam nog onverwerkte pijnstukken?” Wat voor mij helpt in zo’n situaties is om de liefde te zoeken achter wat zich afspeelt in de buitenwereld, om op die manier ook terug contact te maken met de liefde die onder mijn innerlijke pijn ligt. Ik geloof dat we op deze manier innerlijke pijn kunnen helen, zonder exact te weten wat die pijn is en waar hij vandaan komt. Die pijn spiegelt zich af in de buitenwereld en daar kunnen we hem wel ‘vastpakken’. Door die pijn in de buitenwereld liefde te geven, geven we ook de pijn in onze binnenwereld liefde en verzachten we beide werelden.

Eckhart Tolle zegt over pijn “Suffering is necessary until you realize it is unnecessary”. Thich Nath Hanh verwoordt het als “There is the mud, and there is the lotus that grows out of the mud. We need the mud in order to make the lotus.

In mijn eigen ervaring kan ik hun visie volmondig beamen. Alle pesterijen die ik meemaakte als kind, de harde lessen van mijn ouders, de pijn rond de relatiebreuk met de moeder van mijn kinderen,… Zonder al die pijn zou ik niet die drang gevoeld hebben om op zoek te gaan naar mijn eigen authentieke zelf. Zonder die pijn zou ik niet met mijn liefdevolle kern verbonden kunnen zijn in de mate waarin ik me er nu mee verbonden voel. Zonder die pijn gaf ik nu nog steeds Jan-en-alleman de schuld van wat er in mijn leven verkeerd loopt…

Hoe verder we van onszelf weglopen, hoe meer het leven de pijn opvoert. In de relatie met de moeder van mijn kinderen was ik heel hard van mezelf weggelopen, tot de emotionele pijn onverdraagzaam werd. Toen was het tijd om naar binnen te keren, terug op zoek te gaan naar mezelf. Echter verloor ik mijzelf in die periode door letterlijk (weg) te lopen. Sportiviteit is een deel van mij, maar in die periode na de scheiding ging ik 3 of 4 keer in de week lopen (enfin, ik noemde het geen lopen meer, maar “trainen”, dat zegt eigenlijk al genoeg qua alarmbel). Ook daar stak het leven een stokje tussen door een knieblessure waar ik aan geopereerd moest worden. Maar ik ben een koppigaard. Niet lang na de operatie was ik al terug op de been met als resultaat dat de knie niet goed genas en ik enkele maanden later opnieuw onder het mes moest. Nog steeds mijn les niet geleerd, het resultaat nog erger dan na de eerste operatie… Het leven heeft geen probleem met koppigaards, zij heeft een engelengeduld… Ze zal dezelfde les blijven herhalen, tot in het oneindige. Bij de derde operatie heb ik me er bij neer gelegd, mijn marathonambities opgeborgen, ik was geen “loper” meer. Wie ik dan wel was, dat zou dan maar moeten blijken… Sindsdien is alles goed met de knie ;-)

Steeds beter kan ik mijn eigen leiden aanvaarden en de liefde zien die eronder zit, de groeikansen die het met zich meebrengt. Daar ben ik heel dankbaar voor. Maar om ook het leiden van anderen te ervaren, dat valt me vaak een pak lastiger… Het zit zo diep in ons menselijk DNA om onze medemensen te helpen. Dat is natuurlijk die liefdevolle kern van ons die zich manifesteert, maar de vraag is: helpen we die mensen wel door ze uit hun leiden te verlossen? Als wij die modder wegnemen, kan hun lotus dan nog wel bloeien? Als wij hun ‘suffering’ wegnemen, hoe kunnen ze dan voor zichzelf nog tot de conclusie komen dat ze eigenlijk niet hoeven te lijden?

Kunnen wij in liefde, in mededogen, in compassie aanwezig blijven bij het lijden van medemensen zonder dat leiden te willen wegnemen? Zonder in een reddersrol te schieten?

Het vervelende is dat we vaak pas later kunnen zien tot welk liefdevol doel een bepaald lijden leidt. Toen ik gepest werd zag ik het niet hoor…, toen ik in diepe relatiecrisis zat ook niet, en ik begreep in godsnaam niet wat het probleem was met mijn looptrainingen. Sporten is toch gezond! Het vergt met andere woorden een zeer grote mate van vertrouwen. Vertrouwen in het leven, in de levenslessen, ik noem het ook wel vertrouwen in het universum. En ja, dat vergt een zeker mate van spiritualiteit. Zonder een diep verankerd geloof in een kracht die groter is dan ons, die tegelijkertijd gelijk is aan ons, die onmetelijke liefde is,… lijkt het mij heel moeilijk om voldoende vertrouwen te vinden om angsten te kunnen loslaten.

Naast mijn intuïtieve en spirituele rechter hersenhelft heb ik echter ook nog een linker hersenhelft, en die wil ook nog wel iets in de pap te brokken!

Hoe kunnen we de crisissen die zich afspelen in deze wereld kaderen? Hoe kunnen we daar de liefde van inzien? Wellicht bestaan hier vele invalshoeken, maar ik deel graag wat voor mij helpt.

Ik ben momenteel het boek “De meeste mensen deugen” van Rutger Bregman aan het lezen. Zeer aanbevelenswaardig boek overigens! Een boek dat zich volledig in de sfeer van die linker hersenhelft afspeelt en daardoor ook een paar aannames maakt die niet helemaal kloppen voor mijn rechter hersenhelft, maar het biedt wel een schat aan informatie om mijn rationele kant terug mee te krijgen. Hij schrijft onder andere over hoe liefdevol mensen met elkaar omgingen in de préhistorie. Blijkt dat sinds de moderne mens op aarde rondloopt, dat is ongeveer 200.000 jaar tot de neolithische revolutie, ongeveer 10.000 jaar geleden, mensen zeer vreedzaam met elkaar omgingen. Gedurende die 190.000 jaar (95% van de tijd dat we op aarde aanwezig zijn dus) trokken we door het aards paradijs als jager-verzamelaars. We hadden geen bezittingen want die zouden we constant overal mee naartoe moeten sleuren. We leefden in stammen en regelmatig kruiste een stam het pad van een andere stam. Alles wijst er op dat die ontmoetingen zeer liefdevol en feestelijk verliepen. Vaak gebeurde het zelfs dat mensen verder trokken met een andere stam en werden er heel vaak liefdesrelaties aangegaan met een partner uit een andere stam.

Een dikke 10.000 jaar geleden begon het menselijk vernuft hen echter parten te spelen. Ze maakten steeds efficiëntere wapens waardoor ze steeds succesvoller werden in de jacht. Door het grotere aanbod aan voedsel steeg ook de populatie, maar het wild waar men op jaagde steeg niet in dezelfde mate mee. Na verloop van tijd was er te weinig voedsel voor handen voor de gestegen populatie en werden mensen als het ware gedwongen om zich op een plaats te gaan vestigen en aan landbouw te gaan doen. Vanaf dat punt liep het eigenlijk een beetje fout. Mensen begonnen een stuk van moeder aarde te omheinen en tegen de anderen te verkondigen dat dit stuk vanaf nu hun eigendom was. Voedsel kwam niet zomaar meer uit de natuur die van iedereen was, maar was gekweekt op ‘mijn’ land, door ‘mijn’ arbeid. Er moest een vorm van ruilhandel en later geld worden ingevoerd om te kunnen omgaan met overschotten van het ene en te korten van het andere, en ga zo maar door…

Trek die evolutie 10.000 jaar door en je beland in onze dystopische samenleving. We hebben die hele evolutie echter nodig gehad om in te zien dat we niet zomaar meer wild moeten neerschieten ‘omdat we het kunnen’, dat we niet zomaar een stuk van moeder aarde moeten claimen ‘omdat we het kunnen’. Om dat te snappen moesten we zodanig ver doorschieten in het egocentrisme, de onderdrukking, de pijn,… om die lessen te leren.

De laatste decennia wordt de pijn opgevoerd in een tempo dat veel hoger ligt dan vroeger, de laatste jaren gaat het nog sneller en de laatste maanden nog sneller dan de maanden ervoor. De accelaratie blijft maar doorgaan. Kunnen we de onmetelijke liefde zien die daarachter zit? Die ervoor zorgt dat mensen met bosjes wakker worden, die ervoor zorgt dat bij zoveel mensen de pijn te groot wordt om er van weg te kijken, die er voor zorgt dat steeds meer mensen terug verbinding kunnen maken met hun kern van pure liefde.

Klimaatverandering, ineenstorting van de biodiversiteit, de coronacrisis,… Kunnen we erkennen dat we zonder deze crisissen nog steeds slapend zouden leven in een wereld van onderdrukking? Ok, een wereld zonder dreigende klimaatcatastrofe en zonder het hele coronagedoe, maar nog steeds met de onderdrukking van een kapitalistisch systeem dat alleen maar draait om macht en geld…

Ik kan het nu wel zien. Klimaatverandering heeft mij in combinatie met de pijn uit mijn persoonlijk leven uit mijn diepste slaap gewekt. De coronacrisis gaf het laatste duwtje. Dus ja, ik voel dankbaarheid voor deze crisis, en ja, ik vertrouw er op dat het hele gedoe met die mondmaskers en die vaccins OK is. Dat er een zeer liefdevolle beweging onder zit. Is het makkelijk om dat op elk moment zo te voelen: hell no! Het is een constante oefening elke dag opnieuw, en zoeken hoe ermee om te gaan. Zoeken naar hoe ik liefdevol aanwezig kan blijven bij dat lijden, bij mezelf kan blijven, zonder het te willen wegnemen. Zonder mijn vibratie erdoor naar beneden te laten halen, zonder de hoeveelheid liefde in de wereld naar beneden te halen.